რომლის მიხედვითაც შეზღუდვა კომერციულ ბანკებზე არ გავრცელდებოდა, რაც „მარშელების“ მხრიდან შეფასდა, როგორც ღალატი.
საინტერესო იყო თვითონ აქციის ფორმაც, მონაწილეები ერთი მხრივ ცდილობდნენ გასაუბრებოდნენ „ქართული ოცნების“ მერობის კანდიდატს კახი კალაძეს, სავარაუდოდ, მიწების გასხვისებასთან დაკავშირებით, ხოლო მეორე მხრივ უპირისპირდებოდნენ „ფონდ ღია საზოგადოება - საქართველოს“. მორატორიუმში შეტანილი ცვლილება, მიგრანტების საკითხი, აღმოსავლური ინვესტიციები და „მარშელების“ ყველა სხვა შიშები რატომღაც კონცენტრირდა ერთ კონკრეტულ ადამიანში, საერთაშორისო ფონდი „ღია საზოგადოების“ დამფუძნებელში - ჯორჯ სოროსში.
აქციის პათოსის ილუსტრირებისთვის, საკმარისია მისი ერთ-ერთი მონაწილის განცხადება, რომელიც მიმართავდა სამართალდამცავი ორგანოების წარმომადგენლებს: „… ჩვენ მივიღებთ იმ დამღუპველ პროცესებს, რომელმაც წალეკა ჩვენზე ათჯერ დიდი ერები, სადაც უკვე ყოველდღიურ მოვლენად გადაიქცა მკვლელობა, გაუპატიურება, ტერაქტი, ძალადობა. იგივეს მივიღებთ აქ. პატარა ერი ვართ და ამას დიდი ხანი არ დასჭირდება. შევინარჩუნოთ საქართველო, ჩვენი წინაპრების სისხლით და ძვლებით გაჟღენთილი მიწა. შემოგვიერთდით“. ამ განცხადებაში ყველაზე კარგად შეიძლება იმის ამოკითხვა თუ როგორ გარდაიქმნება პოზიტიური პატრიოტიზმი ნეგატიურ ეთნონაციონალიზმად და როგორ შენდება იგი შიშების პლატფორმაზე. ეს, ასევე, მაგალითია როგორ მუშაობს პროპაგანდის ტექნიკები (საქართველოს შემთხვევაში რუსული პროპაგანდის,რომელიც მსგავსი შიშებით იკვებება): სტერეოტიპიზაცია, იგივე „იარლიყების მიწებება“; მცდარი დილემა ე.წ. შავ-თეთრი სამყარო; დემონიზაცია და ა.შ.
„სოროსელი ლიბერასტები“ - იარლიყი, როგორც „სირცხვილი“. ამავე ფრაზაში ერთიანდება პროპაგანდის კიდევ ერთი ტექნიკა დემონიზაცია, რომლის ობიექტი ამ შემთხვევაში ჯორჯ სოროსი ხდება. „შემოგვიერთდით, თორემ გამრავლდება გაუპატიურება, ძალადობა, მკვლელობა“, - ეს მოწოდება მცდარი დილემის კლასიკური მაგალითია. მის თანახმად არსებობს მხოლოდ ორი გზა: ერის გადარჩენა, რომელიც „მარშზე“ გადის ან ერის მორალური და მატერიალური სიკვდილი. განცხადების რიტორიკა ტიპურია და რუსული ნარატივისთვის დამახასიათებელი.
ამ პროცესებში ყველაზე სახიფათო ის არის, რომ ხელისუფლების წარმომადგენლებისგან მსგავსი ჯგუფების მოქმედება გარკვეული თვალსაზრისით წახალისებულია. მაგალითისთვის შეიძლება მოვიყვანოთ ეკა ბესელიას განცხადება: "მე გიას [კორკოტაშვილი] პატრიოტიზმში ეჭვი არ მეპარება ნამდვილად და მის პატრიოტულ სულისკვეთებაში. კონკრეტული მუქარის ფაქტის საქმეზე გამოძიებამ უნდა იმუშაოს ისე, რომ ობიექტურად, ყოველგვარი მიკერძოების გარეშე მოხდეს ყველა მოქმედების ჩატარება". როგორც ვხედავთ, პარლამენტის წევრი საკუთარ გამოსვლაში პატრიოტად მოიხსენიებს გია კორკოტაშვილს, ადამიანს, რომელიც გამოირჩევა განსაკუთრებული ნეგატიური განწყობით საქართველოში მცხოვრები უცხოელების მიმართ და რომელიც არის იმ პირთა სიაში ვინც პატრიოტიზმის სახელით, საქართველოს ახალგაზრდების ყოფილ წარმომადგენელს გაერო-ში, თათია დოლიძეს შესაძლო ჯგუფური გაუპატიურებით ემუქრებოდა. ვერბალურ წახალისებად და შოვინისტურ დამოკიდებულებად ფასდება ასევე თეა წულუკიანის განცხადება სხვა ეთნიკური ჯგუფების შესახებ. ასევე, ზვიად ძიძიგურის განცხადება,რომელმაც, ფაქტობრივად, პირდაპირ დაადანაშაულა კონკრეტული ეროვნება ქართველი გოგოს მკვლელობაში.
მიწაზე მორატორიუმის გამოცხადება, რომელიც გაუთვლელი და შეიძლება ითქვას პოპულისტური ნაბიჯი იყო (იხილეთ ფაქტ-მეტრის სტატია) და კანონის შესაძლო ცვლილება ნათლად აჩვენებს, რომ ხელისუფლება „უსმენს“ ულტრანაციონალისტებს. აშკარაა, რომ ქვეყნისთვის მართლაც პრობლემატური საკითხების გადაფარვა გაუაზრებელი შიშებით, დამკვიდრებული პრაქტიკა გახდა. ხანდახან პარტიები ცდილობენ გააქრონ განსხვავება კონკრეტულ მიზნობრივ ჯგუფებსა და თავის თავს შორის და მსგავს უკიდურეს პოპულიზმზე დააფუძნონ საკუთარი ხანგრძლივი მმართველობა. 13 სექტემბერსაც იგივე მოხდა, ხელისუფლების პასუხი იყო თავდაცვით რეჟიმში ყოფნა. მიუხედავად იმისა, რომ უმოკლეს დროში დაინახა რა საფრთხის შემცველი იყო მორატორიუმი და შეიტანა ცვლილება, ის მაინც პასიურობით პასუხობს „მარშელებს“ და ნაკლებად განუმარტავს მათ თუნდაც ამ ცვლილების აუცილებლობას.შესაბამისად, იგი გვევლინება აღნიშნული საშიში პროცესების არათუ ხელისშემშლელად, არამედ ირიბ წამქეზებლადაც კი.
დასკვნის სახით უნდა ითქვას, რომ ულტრანაციონალიზმი რომელიც უკანასკნელ პერიოდში საქართველოში, გარკვეულ ჯგუფებში გაჩნდა, გამოწვეულია ერთი მხრივ რუსული გაძლიერებული პროპაგანდით და მეორე მხრივ სხვა შიდა მნიშვნელოვანი პრობლემებით, რომლებიც დღეს საქართველოს უდგას. ეს იმდენადაა სახიფათო ან/და უწყინარი, რამდენადაც ხელისუფლება იქნება მზად გაატაროს გონივრული და სახელმწიფოებრივი პოლიტიკა.
