ი.პ.: იმიტომ, რომ ეს რაიონი გახლავთ ჩემი აღმზრდელი, ამ უბანში დავამთავრე სკოლა, თუ რაიმე წარმატება მქონია ცხოვრებაში იმ მსოფლმხედველობიდან გამომდინარე, რომელიც ჩამომოიყალიბა ამ პროლეტარულმა უბანმა, სადაც ჩემთან ერთად ცხოვრობდნენ სხვადასხვა საწარმოში დასაქმებული ადამიანების შვილები და ეს იყო გზა, რომლის გავლითაც მე მოვხვდი უფლებადამცველ ორგანიზაციაში, პროფკავშირში, სადაც ვიცავდი ამ ადამიანების უფლებებს და მომავალშიც გავაგრძელებ მათი უფლებების დაცვას. იმიტომ, რომ აქ შეძენილმა მენტალიტეტმა მომცა საშუალება მომეწონებინა თავი ევროპელებისთვის და საქართველოს არც ერთ მოქალაქეს არ ქონია ის პატივი, რომ დაეკავებინა ევროპის პროფკავშირების პრეზიდენტის პოზიცია და ეს არის სწორედ ამ უბნის დამსახურება.

ი.პ.: უამრავი ასეთი პრობლემა არის, რომელიც ამ ადამიანებს აწუხებს. არის გლობალური პრობლემები რომელიც საქართველოშია და ეს უბანიც საქართველოს ნაწილია. მინდა პარლამენტში  ისმოდეს ყველა დასაქმებულის ხმა და პარლამენტში არ იყვნენ მხოლოდ ბიზნესმენები და მათ მიერ დაქირავებული რეჟისორები, მსახიობები, სპორტსმენები და ა.შ.

დღეს ყველა მაჟორიტარის ბიუროს გამოეყოფა თანხა სახელმწიფო ბიუჯეტიდან, რომელიც ხშირ შემთხვევაში თავიანთ ბიძაშვილ-მამიდაშვილებზე აქვთ გაწერილი და თითქოს უბნის პრობლემების წარმოჩენას ემსახურება, რაც სრული აბსურდია და ასე არ ხდება. შეიქმნება სახალხო-სამოქალაო საკრებულო, სადაც ამ ოლქის თითოეული ლოკალური უბნიდან იქნება არჩეული ადამიანი, რომელიც წარმოაჩენს იმ პრობლემებს რაც უბანს აქვს, იმიტომ რომ ხშირ შემთხვევაში არის წყვეტა ამომრჩევლის სურვილსა და მუნიციპალიტეტის საქმიანობას შორის, რადგან მუნიპალიტეტის და მერის მიერ არჩეული ადამიანი გახლავთ ანგარიშვალდებული ქალაქის მერთან, ვინც ის დამიშნა და აბსულუტურად ვერ ასახავს უბნის პრობლემებს. პრობლემები, რომელზეც ეს ხალხი იმუშავებს იქნება ის რაც ამ უბანს აწუხებს, ესაა საბავშვო ბაღების პრობლემა და სიმცირე, სოციალური სიდუხჭირე,რომელიც ამ უბანში განსაკუთრებით იგრძნობა. ნახევარი უბანი ემიგზაციაშია და დამამცირებელი და იძულებითი შორმით ცდილობს თავიანთი ოჯახების გამოკვებას, ბინები დაკეტილია და ამ ფონზე როგორი ხელფასებია,  ადადმიანებს კი უწეთ ბავშვების 300 და 400 ლარიან ბაღებში მიყვანა, თუ აქვთ ამის საშუალება, თუ არა იძულებული არიან სამსახურს დაანებონ თავი და  ბავშვებს მოუარონ. მეორე საკითხი ეხება მახათის გორაზე გაკეთებულ გზას რომელიც ვაზისუბანში შემოდის, პატარა წვიმის დროსაც კი მოემართება ნიაღვარი და კორპუსები მიაქვს წყალს, სარდაფები და პირველი სართულები იტბორება  იმ გაუაზრებელი საქციელის გამო, რომ თავში აზრად არ მოუვიდათ სანიაღვრე სისტემის დამონტაჟება. კიდევ უფრო უარესი ოპრობლემა აქვს IV მკრ. რ-ის II და I კვარტალს, რომელთა შორის გამყოფი ხევია, სადაც ამოღებული კანალიზაციის მილები ჯართად არის ჩაბარებული და ფეკალური მასები  ხევში მიედინება, რაც ზაფხულში გაუსაძლისს ხდის აქ ცხოვრებას და ასევე, ქვეწარმავლებით არის აქაურობა სავსე.

მესამე ეს გახლავთ, ბაღებისა და სკვერების საკითხი, რომელიც ამორტიზირებული და მოუწესრიგებელია და ნაცვლად იმისა, რომ ჯანსაღი ცხოვრების პოპულარიზაციას ვახდენდეთ, ლამის ყველა კორპუსში გახსნილია ფსიქოტროპული აფთიაქები და ახალგაზრდები ხშირ შემთხვევაში ვირტუალურ სამყაროში ყოფნას ამჯობინებენ ამ ნაცრისფერი, კომუნისტური ფერების ყურებას, და იმ გაუსაძლისი გარემოს ყურებას, რომელიც აქ არის. ასევე პრობლემაა სლოტ კლუბები, სადაც ისინი ცდილობენ რომ როგორმე ‘გაიუმჯობესონ’ ცხოვრება და უფრო მერად იუარესებენ თავის და მშობლების ყოფას.

არსებობს ასევე ‘მწოლიარე პოლიციელების’ პრობლემა, ხშირ შემთხვევაში გვაქვს უბედური შემთხვევები, განსაკუთრებით ორ ადგილზე, ეს გახლავთ პოლიკლინიკის მიმდებარე ტერიტორია, პოლიკლინიკა ფაქტიურად ამ უბანს ძალიან ცუდ მდგომარეობაში აქვს, შეგიძლიათ თავად ნახოთ, აქ არის გარკვეულწილად ჩქაროსნული ტრასა და  „მწოლიარე პოლიციელის“ არყოფნა ხშირ შემთხვევაში ნიშნავს უბედურ შემთხვევებს. მეორე ასეტი გზა არის ვაზისუბნის დასაწყისში, სადაც ანალოგიური მდგომარეობაა.

ი.პ.: უბნის წითელ ხაზებთან დაკავშირებით, რომელიც ლოკალური პრობლემაა, მერიამ გამიჯნა, კორპუსებს დაურეგისტრირა ე.წ. წითელი ხაზები და რაც შიგნით პრობლემებია ამაზე იხსნის პასუხისმეგბლობას  იხსნიან, ამის გამო გაჭირვებულ მოსახლეობას თავისი ჯიბიდან უწევს თანხების გაღება და პრობლემების მოგვარება,  კანალიზაციის გაიჭედვის, ან წყლის სისტემას გაფუჭების, იგივე ლიფტების პრობლემის შემთხვევაში და  ა.შ. ჩემთვის აბსოლუტურად გაურკვეველია, რატომ უნდა იხსნიდეს ქალაქის მუნიციპალიტეტი პასუხისმგებლობას, რადგან თვითოეული ადამიანი იხდის გადასახადებს სახელმწიფო ბიუჯეტში და ნომარული გარემოს შექმნა არის ქალაქის მუნიციპალიტეტის ვალდებულება და ბუნებრივია, ეს ყველაფერი იქნება გამოსწორებული, იმ პერიოდში რა პერიოდიდანაც მოსახლეობა ინებებს და ვიქნები მათი რჩეული. ის ტრიბუნა ადუღდება ამ პრობლემებზე საუბრით, სხვა ფუნქცია ბუნებრივია ჩვენ არ გაგვაჩნია, რადგან როგორც გითხარით რაიმე ხიბლი მაჟორიტარ დეპუტატობას არ აქვს ჩემთვის. ხაზგასამელია, რომ მიუხედავად იმისა რომ ამხელა ორგანიზაცია ვართ და პოლიტიკოსები და პოლიტიკური პარტიები მონადირე ძაღლებივით არიან დაგეშილი ამომრჩევლების ხმებზე, ბუნებრივია ინტერესი იყო ჩემს მიმართაც, სხვადასხვა ადგილებს მთავაზობდნენ, მაგრამ ჩვენ უარი ვთქვით, რადგან არ გვსურს გვქონდეს ვალდბულებები პოლიტიკური პარტიების, პოლიტიკური სტრუქტურების მიმართ და ვიჯდეთ პარლამენტში პირში წყალჩაგუგებულები, როცა ვამბობთ ‘ვიჯდეთ’ მე აქ განვიხილავ ჩემ ორგანიზაციას, პროფკავშირს, რომლის მიერ დაყენებული საკითხების გახმოვანება უნდა მოხდეს საქართველოს პარლამენტში. აი ამას ვპირდები მოსახლეობას და დანარჩენი  გავარგძელებ იმ საქმიანობას რასაც  ვეწეოდი პროფკავშირებში. ჩვენს მიერ შემუშავებული კანონპროექტები რომელიც ხშირ შეთხვევაში შედიოდა პარლამენტში, ნაწილი დაგვიკმაყოფილა მთავრობამ და პარლამენტმა, ხოლო ნაწილს ძალიან დიდი მტვერი ადევს პარლამენტის კანნცელარიის სარდაფებში, რადგან პარლამენტის ტრიბუნიდან ხდება ხდება ყველაფერზე საუბარი გარდა მოქალაქეთა უფლებებისა და საჭიროებებისა, ამიტომ ჩვენ  ვაპირბეთ ვილაპარაკოთ უმუშევრობის შემწეობებზე. ადამიანს უნდა ჰქონდეს უმუშევრობის შემწეობა, იმიტომაც ვიხდი სახელმწიფო ბიუჯეტში გადასახადს რომ ის იყოს სოლიდარული იმ ადამიანების მიმართ რომელსაც ჭირდებათ, თუ ადამიანი უმუშევარი დარჩება ეს არ უნდა ნიშნავდეს სახლის გაყიდვას, კოლოსალური ვალების წამოკიდებას და საბოლოო ჯამში ხშირ შემთხვევაში სიცუდით ცხოვრების დამთავრებას. ამიტომ სახელმწიფო ბიუჯეტი საპასუხისმგებელი უნდა იყოს ამ ადამიანებთან.

უმუშევრობის შემწეობასთან ერთად არის საარსებო მინიმუმის საკითხიც, რომელიც აბსოლუტურად ამორალურია, ჩვენ ქვეყანაში 161 ლარიდან გახდა 158 ლარი, ალბათ ცხოვრება ისე გაუმჯობესდა. ეს იმ დროს, როდესაც სახელმწიფო კანონი მინიმალური ხელფასის შესახებ  აწესებს კერძო სექტორში 20 ლარს, ხოლო საჯარო სექტორში 135 ლარს. მინდა იმ ტრიბუნიდან  სახელმწიფოს დავუსმვა შეკითხვა, ის დანარჩენი განსხვავება სად უნდა იშოვოს ამ ადამიანმა, ხომ არ ვუბიძგებთ მოქალაქეს დაკავდეს კრიმინალით თავისი ბიუჯეტის შესავსებად, რომელიც წარმოექმნება გაზრდილი გადასახადების და მედიკამენტების სახით ყოველთვიურად. იგივე მედიკამენტებთან დაკავშირებით, რომელიც არაერთხელ დაუყენებია პროფკავშირს, აბსოლუტური აბსურდია რომ ერთი ორგანიზაციის ხელში იყოს წამლის წარმოებაც, საავადმყოფოც და სადაზღვევო კომპანიაც, რაც პირდაპირ ნიშნავს იმას, რომ წამალი და მკურნალობა  იქნება უხარისხო და ძვირი. ავად როდესაც გახდება ადამიანი იმ წამალს დაგალევინებთ რომელსაც ჩემს წარმოებაში ვაწარმოებ, იმ ფასად რა ფასიც მიღირს რადგან მონოპოლიტსტი ვარ და თქვენ სხვა გასაქანი არ გაქვთ, რადგან ჩემს საავადმყოფოში მკურნალობთ. ასევე, მე რომ ‘გაგძარცვავთ’, შემდეგ სახელმწიფოსგან მოვითხოვ საყოველთაო დაზღვევიდან დამატებას, რომ შეავსოს ის დანახარჯი, რომელიც მე თითქოს თქვენზე დავხარჯე ამ უიხარისხო და ძვირ მკურნალობაში. დღევანდელი ეკონომიკის პირობებში საქართველოში არის საშუალება, თუ სტანდარტები იქნება დაცული და იარსებებს შრომის ინსპექცია რომელზეც დიდი ხანია პროფკავშირები საუბრობს,  უზრუნველყოფილი იყოს 8 საათიანი სამუშაო დღე, შაბათ-კვირას დასვენება, წელიწადში 24 კალენდარული დღით შვებულება, თუ ეს სტანდარტები იქნება დაცული და 1 ადამიანს არ მოუწევს 3 ადამიანის საქმის შესრულება და ამავდროულად მცირე ხელფასის აღება და გამოთავისუფლებულ დროში სხვა ადამიანებიც დასაქმდებიან. იმ ფონზე, როდესაც დაქირავებით დასაქმებული საქ-ში დღეს გახლავთ 732 000 ადამიანი და სადაც პროფკავშირები არ არის, ყველგან იგნორირებულია ეს ნორმები, ჩნდება საშუალება რომ 112 000 ადამიანით მეტი დასაქმდეს ქვეყანაში, და წარმოიდგინეთ  112 000 ადამიანის მიერ საშემოსავლო გადასახადი რაც საშუალოდ 250 მილიონი ლარია, მოხმარდება ერთი მხრივ პენსიების გაზრდას და საშუალებაა რომ 70 ლარით გაიზარდოს, მეორე მხრივ - იმ ადამიანებს რომელთაც 50 000 ქულაზე ნაკლებს უწერენ და უხსნიან სოციალურ დახმარებებს და  შიმშილით სიკვდილისთვის წირავენ, მიეცემათ სოციალური უზრუნველყოფა.

ი.პ.: მე არ ვპირდები მოსახლეობას რომ ინვესტორებს ჩამოვიყვან, ან ქარხნებს ავაშენებ, არამედ ვპირდები, რომ რაც არის იმის რაციონალურად და ცივილიზებულად გამოყენება მოხდება. ყველა სოციალური თუ დასაქმებასთან დაკავშირებული საკითხი რაც დევს ასოციერის ხელშეკრულებაში, გახლავთ პირადად ჩემი და ჩემი ევროპელი კოლეგებისა და ლობისტების დამსახურება, რომელიც საქართველოს მთავრობას წინას და დღევანდელს უკვე მემკვიდრეობით აქვს აღებული.

ი.პ.: უშუალოდ ოლქს რაც შეეხება, მე ვახსენე სახალხო სამოქალაქო საკრებულოს შექმნა, ეს გარკვაულწილად არაფორმალურია, რომელიც მაჟორიტარის ბიუროსთან იქნება კოორდინაციაში, მაგრამ 43 000 ამომრჩევლიან ოლქს უნდა ქონდეს საშუალება აირჩიოს თავისი მინი მუნიციპალიტეტი, მინი საკრებულოს თავმჯდომარე, რომლებიც უშუალოდ ასახავენ მოსახლეობის პრობლემებს და არ იქნებიან დამოკიდებული ნარმანიას თუ ხვალ ვინც იქნება მის მიერ დანიშნულ მუნიციპალიტეტის ხელმძღვანელზე, რომელიც დანიშვნით მხოლოდ თავისი დამსაქმებლის მადლიერია და არ აღიქვამს რომ ხალხია მისი დამსაქმებელი. სწრედ ამიტომ ვგეგმავ მეტ დეცენტრაცლიზაციას.

ი.პ.: კატეგორიული წინააღმდეგი ვარ, არ ვეთანხმები. როდესაც მოსახლეობაზე ხარ დამოკიდებული, რომელიც შენ გირჩევს, ბუნებრივია მხოლოდ მათ აზრს ითვალისწინებ, მათი რუპორი ხდები, მათ პრობლემებს ახმოვანებ და არა პოლიტიკური პარტიების. აქედან გამომდინარე, კატეგორიული წინააღმდეგი ვარ რომ ეს ყველაფერი გაუქმდეს.

ი.პ.: როგორც ზემოთ უკვე აღვნიშნე, სტანდარტები უნდა იყოს დაცული, 8 საათიანი სამუშაო დღე რომელიც იგნორირებული გახლავთ საქართველოში იყოს აქსიომა და ანაზრაურდეს ზეგანაკვეთური შრომა, რაც საშლებას იძლება რომ 112 000 ადამიანით მეტი გვყავდეს დასაქმებული. ეს არის ასე ვთქვათ უმუშევრობის შემწეობასთან დაკავშირებული საკითხი და ყველაზე მნიშვნელოვანი ეს გახლავთ ჩრდილიდან გამოყვანა იმ ადამიანებისა, რომელიც  თვითდასაქმებულები არიან და რეალურად გადასახადებს არ უხდიან, ჩვენ განსხვავებით, ვისაც  დამსაქმებელი გვიხდის 20%-ს, თუმცა ძიძა ან დამლაგებელი, რომელსაც გადასახადს არავინ უდის დამსაქმებელი, პროფკავშირებს აქვს კანონპროპექტი, საპენსიო რეფორმის მეორე სვეტი, სადაც წლიებისა და დამსახურების მიხედვით უნდა იღბდნენ ადამიანები პენსია, ზემოთ აღბნიშნული პირები ვერ მიიღებენ რადგან არსად არიან რეგისტრირებული.  ამ ადამიანების ჩრდილიდან გამოყვანა ნიშნავს ლეგალურ დასაქმებას, ბიუჯეტში მეტი თანხის აკუმულირებას,  და ასევე, მათთვის სოციალური გარანტიების შექმნას, იმ წლებში როცა მათ აღარ შეეძლებათ მუშაობა.

ი.პ.: მეტი რა უნდა გავაკეთოთ, სანამ გვექნება კანონი რომლის საშუალებითაც უბანს უნდა ყავდეს მინი მუნიციპალიტეტი, მინი საკრებულო, ამ ფუნქციას შეასრულებს მაჟორიტარის ბიურო, სადაც ვაზისუბნის ყველა მიკრო რაიონიდან და მერვე პოლკიდან იქნება 2-2 ადამიანი წარმოდგენილი, რომლებიც იმ კონკრეტულ უბანში წარმოქმნილ პრობლემებს დაალაგებენ და ყველა ერთად წარვუდგენთ ქალაქსი მუნიციპალიტეტს, რათა მოხდეს მათი გადაჭრა.

ი.პ.: არა, ამის ალბათობა არ არის. ჩემი თანამდებობა ევროპაში იმდენად მაღალია, რომ ნებისმიერი აღმასრულებელი ხელისუფლების თანამდებობას აღემატება. აქ გახლავთ ინტერესი იმისა, რომ იქ სადაც კანონები იქნმება შეიქნმნას ის კანონები რომელიც საქართველოს მოქალაქეებისთვის იქნება მისაღები, ხოლო აღმასრულებელი ხელისუფლება უნდა იყოს ‘კარგი ოფიციანტი’ იმისთვის რომ შეასრულოს პარლამენტის მიერ მიცემული დავალებები.

ი.პ.: სიმართლე გითხრათ ამ საკითხთან დაკავშირებით ბევრი არ მიფიქრია, მთავარია ორგანომ უნდა შეასრულოს თავისი ფუნქცია. მე არ ვთვლი, რომ ქუთაისი ვინმეს ხელს უშლის მუშაობაში. მართალი შორი გზა არის გასავლელი, მაგრამ კეთილი ინებოს ამ ხალხმა და იმ პერიიდოში როდესაც სესიებია იცხოვროს ქუთაისში. ფაქტია, რომ დეპუტატები მოწყვეტილი არიან მოსახლეობას, ჩაიკეტებიან ხოლმე კაბინეტებში, პარლამენტის შენობაში და გარეთ ცხვირს არ ყოფენ და მერე კარგ პლასტიკურ ქირურგთან მიდიან და ამ გაწყვეტილ შუბლის ძარღვს იკერებენ და 4 წლის მერე ამომრჩეველს ხმებს თხოვენ.

ი.პ.: ჩვენი აზრი გენდერულ საკითხებთან დაკავშირებით ცნობილია. თქვენ ინიციატივებს ბრძანებდით და პროფკავშირების ერთ-ერთი ინიციატივა გახლავთ დედობის უფლების დაცვასთან და კვოტორებასთან დაკავშირებული ინიციატივა, რომელითაც საქ-ს პარლამენტს, პეზიდენტს და მთავრობას მივმართეთ.  პროფკავშირებში გვაქვს ჩვენი ქალთა ორგანიზაცია რომელმაც აქტიურობით გამოირჩევა. დღეს საქ-ში შეურაცხმყოფელია ის დეკრეტული შვებულების ანაზღაურება, რომელითაც ფაქტიურად ფეხმძიმე ქალს ‘ვსჯით’ ბავშვის გაჩენის გამო. მე ციფრებით მიყვარს საუბარი და გეტყვით რომ 300 ლარიანი ხელფასის პირობებში, ბავშვის გაჩენის შემთხვევაში სახელმწიფო გიხდით მხოლოდ 150 ლარს 6 თვის განმავლობაში. დიახ, ქალები არიან მშვიდობის გარანტი და არა მტრედი, რადგან ქალი ზრდის შვილს და ომის, კონფლიქტის დროს უფრო ფრთხილია ვიდრე მამაკაცი. შესაბამისად, რაც უფრო მეტი ქალი იქნება გადაწყვეტილების მიმღები საქართველოში, მით უფრო იქნება მშვიდობა  და სტაბილურობა გარანტირებული ქვეყანაში.

ი.პ.: ქორწინება არის ჩემთვის ქალისა და მამაკაცის კავშირი, სხვა ალტერნატივას მე არ ვცნობ. თუ ვიღაცისთვის ეს იწვევს კითხვის ნიშნებს, კი ბატონო ჩაწერონ კონსტიტუციაში.

ი.პ.: რა თქმა უნდა, მხარს დავუჭერთ ევროპატლანტიკურ კურსს. მე გახლავართ ევროპის პროფკავშირების პრეზიდენტი და მგონი ამ კუთხით ჩემი ორიენტაცია ნათელია. თუმცა ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ რუსეთთან მინდა კონფლიქტი, უბრალოდ არ მინდა მეგობრობა იმ რუსეთთან რომელიც დღესდღეობით არის ოროსანი დემოკრატიის თვალსაზრისით და ‘ხულიგანი’. რუსეთის კულტურასთან, მოქალაქეებთამ, იმ დემოკრატიულ საზოგადოებასთან რომელიც ჩემი გადმოსახედით რუსეთში არის, მათთან მინდა  ურთიერთობაც, მეზობლობაც, მაგრამ პირველ რიგში ისინი უნდა გათავისუფლდნენ იმ ოროსანი ‘ხულიგანი’ პოლიტიკოსებისგან, რომლებიც რუსეთის სათავეში არიან.

რაც შეეხება ოკუპირებულ ტერიტორიებს, წინა მთავრობამ სახალხო დიპლომატიის შესახებ იდეა მოგვპარა. პროფკავშირებს გვსურდა ჩვენი ორგანიზაციის მეშვეობით დაკვეკავშირებინა ადამიანები ერთმანეთს, ტაქსის მძროლი ცხინვალელ ტაქსის მძღოლთან, პედაგოგი - სოხუმელ პედაგოგთან, რომ ადამიანებს შორის ყოფილიყო ნდობა, რომ დაგვენახა მათი პრობლემები, მათ კი დაენახათ ის საკითხები რაც ჩვენთვის პრიორიტეტულია, არა ომი ან ჩაგვრა, არამედ - ერთად თანაცხოვრების სურვილი. ძლიერი საქართველოს მშენებლობა უნდა მიმიდინარეობდეს მათთაან ერთად, მათი მონაწილეობით, ეთნიკური განსხვავებები უნდა აძლიერებდეს საქართველოს და არა ასუსტებდეს. ჩვენ გვჭირდება  ურთიერთობები, ჩვენს ორგანიზაციას ეს გაუკეთებია, ხან სტამბოლშ ჩაგვიყვანია, ხან ქობულეთში, ბათუმში და ა.შ. წინა ხელისუფლებამ კი ეს იდეა მოგვპარა, ფქვილებით დატვირთა მანქანები და გააქანა იქით. ჩვენი იდეა იყო, რომ ხალხი დახმარებოდა და არა ბიუჯეტი, არა ხელისუფლება, რომლის მიმართაც გარკვეული ანტაგონიზმი აქვს ოკუპირებულ ტერიტორიებზე მცხოვრებლებმოსახლეობას. თანაცხოვრების ნათელი მაგალითია ენგურჰესზე ქართველებისა და აფხაზების თანაცხოვრება. თუ ეს იქ შევძელით რატომ არ შეიძლებოდა სხვაგანაც განგვეხორციელებინა.