„ყველა კარგად გრძნობს, რომ იყო ერთი ძალიან დიდი ჩავარდნა“, - ასე თბილისის მოქმედი მერის საქმიანობას მერობის დამოუკიდებელი კანდიდატი ალეკო ელისაშვილი აფასებს და აცხადებს: „მთავარი, რასაც მე ვპირდები, არის ის, რომ კორუფცია არ იქნება და ერთი კაპიკი არ დაიხარჯება მამაძაღლურად. მეც თავდაუზოგავად ვიმუშავებ და სხვებსაც ვამუშავებ, რომ მერია და გამგეობები ხალხის სამსახურში ჩადგნენ“.
რა კონკრეტული გეგმები აქვს და როგორ აპირებს დანაპირების შესრულებას გამარჯვების შემთხვევაში, ამ საკითხებზე ფაქტ-მეტრი ალეკო ელისაშვილს ესაუბრა.
- რატომ უნდა შეაჩეროს მოსახლეობამ არჩევანი თქვენზე? რა უპირატესობა გაქვთ სხვა კანდიდატებთან შედარებით?
ალეკო ელისაშვილი: ასეთ დროს საკუთარ თავზე ლაპარაკი ყოველთვის ძალიან ჭირს. უბრალოდ, მოსახლეობამ ძალიან მარტივად გაიაზროს, პარტიულმა მერებმა ქალაქს რა ხეირი მოუტანეს. ძალიან ელემენტარულია, რომ, როდესაც პარტიულია კანდიდატი, მისთვის პირველ რიგში არის პარტიის ინტერესები და შემდეგ ხალხის. ამის მაგალითები გვაქვს. ამ შემთხვევაში უგულავასა და ნარმანიაში კი არ არის პრობლემა, არამედ პრობლემა არის სისტემაში, რომ პარტიული მერი იღებს დირექტივებს პარტიის ხელმძღვანელობისგან.
მე საგანგებოდ და შეგნებულად არ ვარ არცერთი პარტიის წარმომადგენელი, არცერთი დიდი ბიზნესი არ მიჭერს მხარს და შესაძლოა, ასეც მოკვარახჭინებულიყო საქმე, მაგრამ არ მინდა ამ თანამდებობაზე იმ ვალდებულებებით ვიყო დატვირთული, რომელიც ეფექტიანი მუშაობის ხელისშემშლელი იქნება. ამიტომ, ხალხმა კარგად უნდა გაიაზროს, პარტიული წნეხისგან დამოუკიდებელი მერი რამდენად მარტივად და სწრაფად მიიღებს ქალაქის და ხალხის სასარგებლო გადაწყვეტილებებს.
- ასეთი პოზიცია პარტიული სისტემის წინააღმდეგობას არ ნიშნავს? თქვენ ფიქრობთ, რომ ხელისუფლებაში პარტიის წარმომადგენლები არ უნდა იყვნენ?
ალეკო ელისაშვილი: ხელისუფლებაში კი უნდა იყვნენ, მაგრამ თბილისში ახლა ისეთი პრობლემებია, გადაუდებელ და დაუყოვნებლივ მოგვარებას რომ საჭიროებს.
- რა პრობლემებია, მაინცდამაინც პარტიულობა რომ უშლის ხელს?
ალეკო ელისაშვილი: მაგალითად, თბილისში არის ჰაერი, რომლის სუნთქვაც შეუძლებელია და, რომელიც გვაავადებს და აქ რომ მოდიხარ პარტიული მერი, ის გეუბნება, აქ ეს დამინიშნე, იქ - ის, შენ რეალურად გამწვანების პრობლემების მოგვარებას კი არ იწყებ, არამედ დეველოპერების ტყვეობაში ხარ იმიტომ, რომ ყველა დეველოპერი „ქართული ოცნების“ წევრია და დეპუტატია და ისინი კარნახობენ პირობებს. აპრიორი კაბალაში ჩადგომა არ მინდა, რადგან თბილისში პრობლემები ძალიან მომწიფებულია, რომელსაც ან ახლა მოვაგვარებთ, ან შესაძლოა, თბილისი საერთოდ საცხოვრებლად უვარგის ზონად გადაიქცეს.
- როგორ აპირებთ მუშაობას საკრებულოში მხარდაჭერის გარეშე, თუ სხვა ოპოზიციური ძალების იმედი გაქვთ?
ალეკო ელისაშვილი: ყველას იმედი მაქვს, ვისაც ქალაქი უყვარს და ვისაც ქალაქის პრობლემების მოგვარება უნდა. ჯერ ერთი, ვიცი საკრებულოსთან როგორ ვიმუშაო, რადგან ქვემოდან ვუყურებ ამ ყველაფერს, და მეორე, უბრალოდ პოლიტიკური თეორიებით კი არ უნდა ვილაპარაკოთ, „თვითმმართველობის კოდექსით“ ვიმსჯელოთ. იმხელა უფლებამოსილებები გააჩნია მერს, რომ ძალიან მარტივად შეუძლია გადაწყვეტილების მიღება. ორად ორი შეხება აქვს საკრებულოსთან, ეს არის მთავრობის დამტკიცება და ბიუჯეტის დამტკიცება და ხალხი ხომ დაინახავს, რაღაცა საბოტაჟის რეჟიმზე გადავიდნენ და უარგუმენტოდ დაიწყეს წინააღმდეგობა. ამას თეორიულადაც კი გამოვრიცხავ, რადგან მილიონნახევრიანი ქალაქის არჩეულ მერს ასე ლაპარაკს ვერ დაუწყებენ. მით უმეტეს, რომ მე არ ვაპირებ საკრებულოში ქალაქის საწინააღმდეგო პროექტების გატანას.
- დღევანდელი მერის საქმიანობას როგორ აფასებთ, კონკრეტული დადებითი და უარყოფითი მაგალითებით რომ ვისაუბროთ?
ალეკო ელისაშვილი: ყველა კარგად გრძნობს, რომ იყო ერთი ძალიან დიდი ჩავარდნა. ბოლო მაგალითიც რომ გავიხსენოთ, დიდი ამბით გვამცნო, „პოლიტიკური გადაწყვეტილება პეკინის გაცალმხრივებასთან დაკავშირებით მიღებულიაო“, თბილისში 2 500 ქუჩაზე მეტია და რა პოლიტიკურ გადაწყვეტილებას იღებ, აფხაზეთი დაიბრუნე თუ ცხინვალი, ძალიან სასაცილოა. რაც მთავარია, ეგონათ, რომ პეკინის გაცალმხრივება საცობების პრობლემას მოაგვარებდა, მაგრამ აბსურდია, რა მოგვარდა? უარესია. სასაცილოა ეს ყველაფერი, თავისი მმართველობის ბოლოს ხიდი მეორედ ჩაენგრა და სხვას აბრალებს. ასეთი მაგალითი ბევრია და რა წარმატება, ყველაზე დიდი ჩავარდნა იყო თბილისის ისტორიაში.
- რაიმე მნიშვნელოვანი არაფერი გახსენდებთ?
ალეკო ელისაშვილი: "ვარანცოვი" რომ გახდა საფეხმავლო ეგ, მაგრამ მაგ 30 მილიონად უფრო კარგად შეიძლებოდა გაკეთება. დარწმუნებული ვარ, ამაში ნახევარი შეიჭამა. საფეხმავლო რომ გახდა, იქ ბიზნესი გაჩნდა და ეს ორჯერ ორი ოთხია, რომ საფეხმავლო ქუჩები ბიზნესს აცოცხლებს. დანარჩენი ყველაფერში ჩავარდა იყო, ყველა მიმართულებით. იგივე ზაჰესის ახლადგახსნილი ხიდი მეორედ ჩაინგრა. კი ამბობენ, ხიდი კი არა მიწა ჩაინგრაო, მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს. ასე ამთავრებს ნარმანია თავის მერობას.
- თბილისისთვის სამი მთავარი პრობლემა რა არის?
ალეკო ელისაშვილი: პრობლემები ქალაქში არ არის ცალკე აღებული იმიტომ, რომ ყველა პრობლემა ერთმანეთზეა გადაჯაჭვული და ურთიერთგამომწვევი და ცალკე აღებულს ვერც ერთს ვერ მოაგვარებ ისე, სხვები თუ არ მოაგვარე. ყველაზე დიდი პრობლემა, რომელსაც ჩვენ ვერ ვაფასებთ სათანადოდ, ეს არის შხამიანი ჰაერი. ამ ჰაერის გამო ადამიანებს ძალიან მძიმე დაავადებები ემართებათ და ასეთი ადამიანები ყველას გარშემო არიან. თბილისის ჰაერში ეს მომწამლავი ნივთიერებები ხუთჯერ და მეტჯერ აჭარბებს ნორმას და ეს არის მკვლელი ჰაერი და ეს არის პირველი რიგის ამოცანა იმიტომ, რომ ვინც შეასკდება ამ პრობლემას, მერე ხვდება, რომ ყველაფერი დანარჩენი ათასჯერ უმნიშვნელო იყო და ყველაფერს გაიღებ, რომ გადარჩე ან შენთვის ძვირფასი ადამიანი გადაარჩინო. ონკოლოგიური დაავადებების ბუმია, სამწუხაროდ, და პირველ რიგში ეს უნდა მოგვარდეს.
- როგორ უნდა მოგვარდეს, თქვენ გაქვთ რაიმე გეგმა?
ალეკო ელისაშვილი: ჯერ უნდა დავშალოთ ეს პრობლემა შემადგენლებად, თუ რა აბინძურებს ამ ქალაქს. 90% არის ავტომანქანების გამონაბოლქვი და 10% არის მტვერი. მტვერთან ბრძოლა გაცილებით მარტივია იმიტომ, რომ სამშენებლო რეგულაციების გამკაცრება და კონტროლი სჭირდება და მეტი არაფერი. ახლაც რომ გაიაროთ ქალაქის ცენტრში, ივანიშვილს თავისუფლების მოედანზე ორი დიდი მშენებლობა აქვს გაჩაღებული და სამშენებლო მტვრის ნისლი დგას, უბრალოდ მტვერი კი არა. იმ კაცს მაინც ხომ შეუძლია, რომ სამშენებლო ნორმები დაიცვას. ქალაქის ზედამხედველობის სამსახური იმისთვის არის, რომ ვიღაცის სინდისსა და შეგნებაზე კი არ უნდა იყოს, არამედ ივანიშვილი კი არა, ვინც გინდ იყოს, ნორმას რომ დაარღვევს პასუხი მოსთხოვოს.
მტვრის მეორე მიზეზია ის, რომ ქუჩები არ ირწყვება და ასევე აუცილებელია გარე სამუშაოების დროს მტვრის მინიმიზაციის პრინციპის გამოყენება. გინახავთ ალბათ, ბორდიურებს პირდპაირ ქუჩებში რომ ჭრიან და ამის მოგვარებას არაფერი არ უნდა, უნდა დააჯარიმო და მოსთხოვო, რომ სველი წესით დაამუშაონ და წინასწარ დაჭრან. ცხადია, ბევრი სიმწვანე უნდა იყოს კიდევ და მტვრის პრობლემას ეს მოაგვარებს.
მეორე არის გამონაბოლქვი, რის წინააღმდეგაც ბრძოლა რამდენიმე მიმართულებით არის აუცილებელი. პირველი, ეს არის ტექდათვალიერების ამოქმედება, რომელიც 1-ლი იანვრიდან უნდა ამოქმედდეს და იმედია, აღარ გადადებენ. მეორე, ქალაქში პრიორიტეტი არის მანქანა და ქალაქში ყველაფერი კეთდება მანქანის სწრაფად გადაადგილების ხელშეწყობისთვის. ჩვენ ეს ურბანული ფილოსოფია თუ პარადიგმა უნდა დავანგრიოთ და ქალაქში მთავარი უნდა იყოს ადამიანი. შესაბამისად, მანქანებზე ორიენტირებული ქალაქიდან უნდა დავიწყოთ ადამიანზე ორიენტირებულ ქალაქად გარდაქმნა, ძველი ინფრასტრუქტურის ადამიანზე მორგება და ახალი ინფრასტრუქტურის სხვა პრიორიტეტებით დაგეგმვა. ამისთვის კი, პირველ რიგში, საზოგადოებრივი ტრანსპორტი უნდა განვითარდეს. საზოგადოებრივი ტრანსპორტის ეკოლოგიურად სუფთა სახეობები უნდა შემოვიდეს და უნდა მოხდეს ამ ძველი, საშინელი ტრანსპორტის ჩანაცვლება, განსაკუთრებით „ბოგდანების“, რომლებიც დიზელზე მუშაობენ და დიზელი ყველაზე მეტად აბინძურებს ჰაერს. თანაც ეს ავტობუსები ტექნიკურად ყველა გაუმართავია. სასწრაფოდ უნდა მოხდეს ეკოლოგიურად სუფთა, თანამდროვე ტრანსპორტის შემოყვანა და თანამედროვე, ეფექტიანი ქსელის შექმნა.
რაც მთავარია, უნდა განვითარდეს მეტრო. 26 მილიონია საჭირო შემადგენლობები რომ დავამატოთ და ამით მგზავრთა ნაკადის 70%-ით გაზრდას შევძლებთ. კიდევ ვიმეორებ, ეს ყველაფერი ურთიერთკავშირშია და საზოგადოებრივი ტრანსპორტის განვითარება ავტომატურად მანქანების შემცირებას გამოიწვევს. მანქანების რაოდენობის შემცირება საცობებს შეამცირებს, პარკინგის პრობლემას მეტ-ნაკლებად მოხსნის და ჰაერს გააჯანსაღებს.
- ეს ახალი სატრანსპორტო ქსელი რა გეგმით და რა ვადაში უნდა გაკეთდეს და დათვლილი თუ გაქვთ, რა დაჯდება?
ალეკო ელისაშვილი: ჩვენთან დღესვე რისი გაკეთებაც შეიძლება, არის ის, რომ მეტროს, ავტობუსის და მიკროავტობუსების ხაზები გადანაწილდეს ისე, რომ ერთმანეთი შეავსოს. დღეს ეს ხაზები ერთმანეთს ემთხვევა და ეს ქმნის პრობლემას. ეს სქემა უნდა დაიშალოს და თავიდან უნდა აეწყოს. ყველაზე მნიშვნელოვანი არის მეტრო და მეტრო უნდა იყოს სატრანსპორტო სისტემის ხერხემალი და მასზე უნდა მოხდეს ავტობუსების და მიკროავტობუსების ხაზების დაშენება ისე, რომ დუბლირება კი არ გააკეთონ, შეავსონ. ამასთან, მიკროავტობუსები თანდათან უნდა შემცირდეს და პერიფერიებზე უნდა გადავიდეს. განსაკუთრებით უნდა მოხდეს იმ ადგილების გადავსება, რომლებიც მეტროსადგურებს მოწყვეტილი არიან.
მეტროს დეპოში იჟანგება 21-22 ვაგონი, რომლის მოდერნიზებასაც დასჭირდება ზუსტად 26 მილიონი ლარი, დღევანდელი მონაცემებით და ხარჯთაღრიცხვაში კარგად რომ ჩავიხედოთ, ნაკლებიც კი შეიძლება აღმოჩნდეს, რადგან დღეს ეს გამჭვირვალე არ არის და რაღაც თანხას რიცხავენ და რიცხავენ. ეს არის 7 შემადგენლობა. დღეს მეტროს ორივე ხაზზე, მაქსიმუმ, 25 შემადგენლობა დადის. კიდევ 7 რომ დაემატოს, ინტერვალები საგრძნობლად შემცირდება, დღეს 5-10-წუთიანი შუალედებია და ეს 2 წუთამდეც რომ დავიყვანოთ, მგზავრთა ნაკადის გადაყვანის რესურსი მეტროს 70%-ით გაეზრდება. 1988 წლის მაჩვენებლით, მეტროთი ყოველდღიურად 420 ათასი კაცი დადიოდა, დღეს 289 ათასი დადის. ამ 26 მილიონი ლარით კი, რომელიც თბილისის ბიუჯეტისთვის არაფერია, 500 ათასამდე გაზრდა შეგვიძლია და წარმოიდგინეთ, ეს რამდენ პრობლემას მოაგვარებს.
ტრამვაი უნდა იყოს მეტროდან მოწყვეტილი უბნების შემავსებელი, რადგან მეტროს გაყვანა ძალიან ძვირი ჯდება და უბრალოდ, ახალ ხაზებს ვეღარ გავაკეთებთ, არ ღირს. 1 კილომეტრი მეტროს ერთლიანდაგიანი გვირაბის მშენებლობა 129 მილიონი დოლარი ჯდება, როდესაც მეტროს იაფი ალტერნატივა არის ტრამვაი. 1 კილომეტრი ორლიანდაგიანი ხაზი, მაქსიმუმ, 11 მილიონი დოლარი ჯდება.
კიდევ ერთი ამოსავალი პრინციპი უნდა იყოს ის, რომ ძირითად ხაზებზე მხოლოდ ტევადი ტრანსპორტი უნდა დადიოდეს.
დროს რაც შეეხება, პერიოდს, რასაც მე ვლაპარაკობ, მერობის პირველ პერიოდში ამ ყველაფრის გაკეთება თავისუფლად შეიძლება. ცხადია, ეს სოლიდური თანხა დაჯდება და ამისთვის, ბიუჯეტთან ერთად, საერთაშორისო ორგანიზაციების გამოყენება შეიძლება. მოკლედ, მეტროს ქსელის აწყობას დაახლოებით 200-250 მილიონი დოლარი სჭირდება და მთელი სატრანსპორტო ქსელის გამართვას 500 მილიონი დოლარი დასჭირდება, მაგრამ სამაგიეროდ იქნება ძალიან ინტეგრირებული და ყველანაირი თვალსაზრისით უსაფრთხო, 21-ე საუკუნის სტანდარტების შესაბამისი სისტემა. გამოსავალი მხოლოდ ეს არის. გვირაბები, ესტაკადები, ქუჩების გაცალმხრივება თუ გახუთმხრივება ამ პრობლემებს ვერ მოაგვარებს. ეს წარსულია და გამოცდილებამ აჩვენა, რომ დღეს ეს ყველაფერი უშედეგოა.
- პარკინგის პრობლემა როგორ უნდა მოგვარდეს და „სითი-პარკთან“ დაკავშირებით რას გეგმავთ?
ალეკო ელისაშვილი: ქართველები ისე არაფერზე არა ვართ შეთანხმებულები, როგორც იმაზე, რომ „სითი-პარკი“ გასაშვებია და გავუშვებთ. „სითი-პარკი“ უნდა გავუშვათ და წესიერი კომპანია უნდა შემოვიყვანოთ გამჭვირვალე ტენდერით. მთავარი პირობა უნდა იყოს პარკინგის ინფრასტრუქტურის შექმნა და საათობრივი სისტემის დანერგვა. „სითი-პარკს“ პარკინგის ინფრასტრუქტურის შექმნისთვის ერთი ლარი არ დაუხარჯავს. დღეს ეს კომპანია ფულს არაფერში ხარჯავს და შემოსავლის 99% აქვს მოგება. ნარკოტიკებით და იარაღით ვაჭრობაში არ არის ამხელა მოგება.
ჩემი ინფორმაციით, „სითი-პარკი“ იმის ნახევარზეც ყაბულსაა წავიდეს, რაც თავიდან ნათქვამი იყო და 10-12 მილიონი ნამდვილად გვიღირს, რომ წავიდეს და 2025 წლამდე არ ვიტანჯოთ.
- ხომ არ არის ისეთი კომპანია შერჩეული, რომელიც სავარაუდოდ ჩაანაცვლებს?
ალეკო ელისაშვილი: არა, მაგრამ მე კარგად მახსოვს, რომ 2007 წელს ბოლო ტურში „სითი-პარკთან“ ერთად იყო გასული გერმანული კომპანია, რომელიც ცნობილია იმით, რომ არის წესიერი, პატიოსანი, გამჭვირვალე და ღია კომპანია. ჰოდა, მაშინ თუ ჰქონდათ სურვილი, ახლა რატომ არ ექნებათ? დიდ ქალაქში ფაქტობრივად მონოპოლია ყველასთვის საინტერესო და სასურველია.
- შენობებთან და მშენებლობებთან დაკავშირებით ბევრი პრობლემაა - უკანონო მშენებლობები და დეველოპერების ინტერესები, ავარიული შენობები, ე.წ. „ხრუშჩოვკები“. ამ საკითხებს როგორ მოაგვარებთ?
ალეკო ელისაშვილი: პირველი, რასაც მე ვიზამ, არის ის, რომ 6.5 მილიონ კვადრატულ მეტრზეა მშენებლობის ნებართვა გაცემული და აუცილებლად რევიზიას გავაკეთებ ძალიან ცივსისხლიანად. ნებართვები, რომლებიც სტანდარტებს არ აკმაყოფილებს, გაუქმდება და სულ არ მაინტერესებს, თავის დროზე რა ფორმით და რა გზით მიიღეს.
მშენებლობები გაჩაღებულია მარჯვენა სანაპიროზე, ცენტრალურ ადგილებში, სადაც ადგილი არ არის და წიხლით ტენიან, მაშინ, როდესაც მარცხენა სანაპიროზე არის არეალები, სადაც არის ძალიან მძიმე ავარიული საცხოვრებელი ფონდი. „ხრუშჩოვკების“ პრობლემა არის სამგორში, სადაც ინგრევა და რეალურად „ხრუშჩოვკის“ პრობლემა არის იქ, სადაც ავარიული სახლებია და ეს ავარიული შენობის პრობლემაა და არა სახელის, რადგან ზოგი „ხრუშჩოვკა“ არ არის ავარიული. ამიტომაც, დეველოპერული ძალისხმევა სწორედ ასეთ ადგილებში უნდა გადავიდეს. ეს აქამდეც უნდა გაკეთებულიყო და მე პირველ რიგში ამას გავაკეთებ. ოღონდ ზუსტად დაანგარიშებული და გათვლილი ნებართვებით, რომელიც სტანდარტებს აკმაყოფილებს და ამით ქალაქი ორ-სამ კურდღელს იჭერს - ავარიული შენობების პრობლემაც გვარდება, დეველოპერების ინტერსებიც დაკმაყოფილებულია და ხალხიც დასაქმებულია.
მე დარწმუნებული ვარ, რომ გრძელვადიან მოგებაზე ორიენტირებული, პატიოსანი დეველოპერები ამ თამაშში დარჩებიან და მათთვის ეს ოაზისი იქნება და გაქრებიან ისეთები, რომლებიც ათასი მაქინაციებით იღებდნენ ნებართვებს და მერე ათას უბედურებას მართავდნენ და ჯერ კიდევ მართავენ ხალხს და ქალაქს.
- ისტორიული ადგილებისთვის რა ხედვა გაქვთ?
ალეკო ელისაშვილი: ისტორიულ ქალაქს ყველა უყურებს, როგორც რაღაც სენტიმენტალურ სივრცეს და ბევრს ჰგონია, რომ მე ძველი თბილისის გადარჩენა იმიტომ მინდა, რომ რაღაც სენტიმენტები მაქვს. რა თქმა უნდა, სენტიმენტები მაქვს, რადგან ეს ჩვენი იდენტობის ნაწილია. მაგრამ, მეორე მხრივ, ეს არის უზარმაზარი ეკონომიკური რესურსის და პოტენციალის სივრცე იმიტომ, რომ ტურისტებს სიძველე აინტერესებთ და თბილისში რომ ჩამოდიან აქ მიდიან. ძველი თბილისის მოსახლეობამ უნდა გაიგოს და ამისთვის სპეციალური ტრენინგებიც უნდა ჩავუტაროთ, როგორ განავითარონ თავისი უძრავი ქონება ბიზნესი განვითარებისთვის იმიტომ, რომ ეს ხალხი სიმდიდრისთვის არის განწირული.
რაც შეეხება აქ არსებული ავარიული სახლების რეაბილიტაციას, აქ არის სამი კომპონენტი, რომ უნდა გარემონტდეს ისე, რომ არ დაკარგოს სახე, იყოს უსაფრთხო და გამოსადეგი და რაც მთავარია, ბიზნესისთვის მომგებიანი. ამის ერთად გაკეთება ნამდვილად შეიძლება. ევროპაში არის უამრავი კომპანია, რომლისთვისაც უფრო დაბალპროცენტიანი ფული არის ხელმისაწვდომი და შეუძლიათ, რესტავრაცია გააკეთონ ისე, როგორც მერია ეტყვის და შემდეგ, როდესაც აქ ბიზნეს სივრცე იფეთქებს, რაღაც პერიოდის განმავლობაში გადახდილი გადასახადების 10%-ს მერია მათ მისცემს. ევროპული კომპანიები ასე მუშაობენ და ამის აქ გაკეთება შეიძლება.
ამის გაკეთებაში ცენტრალური ხელისუფლება, ალბათ, ხელს შემიშლის, მაგრამ სხვა მოდელიც არსებობს, რითაც შეიძლება, რომ ქალაქში ერთბაშად ორ მილიარდამდე შემოვიდეს და თითო-თითო ქუჩა კი არ ვაკეთოთ, ერთბაშად მოხდეს ამ არეალის ჩანაცვლება. თბილისს თავად აქვს რესურსი, რომ ამ კომპანიებს გარანტიები მისცეს და ამითაც შეიძლება გაკეთდეს. თუმცა, ვეცდები, რომ ცენტრალური ხელისფლება დავითანხმო, რადგან ეს გზა ყველასთვის სასარგებლო და ეფექტიანი იქნება.
- რკინიგზის გადატანის თემაა დღეს ძალიან პოპულარული კანდიდატებს შორის. თქვენ რას ფიქრობთ ამაზე?
ალეკო ელისაშვილი: რკინიგზის მხოლოდ ნაწილობრივ გადატანის მომხრე ვარ. ქალაქის ფარგლებში ორლიანდაგიანი მაგისტრალი უნდა დარჩეს, როგორც სატვირთო, ასევე სამგზავრო. მე ბევრი ველაპარაკე სპეციალისტებს და მათ გათვლებს ვეყრდნობი. სადგურის ზღვაზე გადატანის შემთხვევაში, ჩვენი ისედაც მონჯღრეული სატრანსპორტო სისტემა ამას ვერ გაუძლებს. თუმცა, რკინიგზა მზად არის, რომ დეპოები და ჩიხები დათმოს. იქ კი ნაწილზე რეკრეაცია და ნაწილზე დეველოპერული ნაგებობები უნდა განვითარდეს.
- არჩევის შემთხვევაში, როგორ გეგმავთ მოქალაქეებთან ურთიერთობას, რამდენად გახსნილი და ხელმისაწვდომი იქნებით თქვენი ამომრჩევლებისთვის? გაქვთ ამ მიმართულებით კონკრეტული სქემები?
ალეკო ელისაშვილი: არც მერს, არც მერის მოადგილეებს, არც სამსახურის უფროსებს, არც გამგებლებს არ მოემსახურება მანქანა და ჩემი ჩათვლით ყველა ივლის ფეხით და ყველა იქნება ხალხის სამსახურში. ეს სტერეოტიპი უნდა ამოვაბრუნოთ. თანამდებობის პირი იმას კი არ ნიშნავს, რომ ვიღაცას ზემოდან უყურო, არამედ იმას, რომ ხალხის მსახური უნდა იყო და ხალხის სამსახურში უნდა იყო. ჯიპებიდან ზემოდან ყურების სტერეოტიპი რომ დაიმსხვრევა და მერი და გამგებლები ფეხით ივლიან, ეს პირველი ნაბიჯი იქნება. ასეა ევროპაში და ასეთ ურთიერთობას ვაპირებ მე, როგორც ფეხით დავდიოდი და დავდივარ, კიდევ უფრო მეტად ვივლი მერობის შემთხვევაში. ეს იქნება პირველი საფეხური, რომ ხალხს დაუახლოვდეს ხელისუფლება.
- ბოლოს, რა არის თქვენი მთავარი წინაასარჩევნო დაპირებები ამომრჩევლისათვის და როგორ აპირებთ მათ შესრულებას? რა დროში აპირებთ თქვენი დაპირებების შესრულებას? გაგვაცანით მიახლოებითი გრაფიკი.
ალეკო ელისაშვილი: მთავარი გამოწვევა დღეს არის ის, რომ საერთოდ არ არის ქალაქში სახუმაროდ საქმე. ბოლო წლების განმავლობაში თბილისი ფიზიკურად გადასარჩენი გახდა. ამ ქალაქში ცხოვრება, სუნთქვა, გადაადგილება არის შეუძლებელი და რეალურად ქალაქი არის გადასარჩენი. ამიტომ ჩემი მთავარი ამოცანა, თუ გნებავთ დაპირება დაარქვით, არის ის, რომ ქალაქი უნდა გადავარჩინოთ და ის ქაოსი, რაც ბოლო 25 წელია ქალაქში მიმდინარეობს, უნდა გავაჩეროთ. თბილისი დაქანებული ვაგონივით არის და ახლა უზარმაზარი ძალისხმევა გვჭირდება, რომ ეს პროცესი შევაჩეროთ და ნორმალურ ლიანდაგებზე გადავსვათ. ამას სხვა ენაზე გადარჩენა ჰქვია და ჩვენი ქალაქი თითოეულმა ჩვენგანმა უნდა გადავარჩინოთ. ამიტომ, ახლა მთავარი, რასაც მე ვპირდები, არის ის, რომ კორუფცია არ იქნება და ერთი კაპიკი არ დაიხარჯება მამაძაღლურად და მეც თავდაუზოგავად ვიმუშავებ და სხვებსაც ვამუშავებ, რომ მერია და გამგეობები ხალხის სამსახურში ჩადგნენ.
